Joachim Meyerhoff – Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest

Zo, dat is geen titel waar je omheen kunt. Maar het is meteen intrigerend; wanneer het eindelijk wordt zoals het nooit is geweest. Is het iets wat wordt gemist, is het een fantasie of misschien een verlangen ergens naar?

In Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest vertelt Joachim hoe het is om op te groeien op het terrein van een grote psychiatrische instelling in Duitsland. Het ouderlijk huis staat midden op het terrein zodat het voor iedereen duidelijk is dat de directeur niet beter is dan anderen en ook maar een mens is. Het leven is allesbehalve normaal. De kleine Joachim kan het beste slapen bij het horen van het geschreeuw en het kreunen van de patiënten, stilte is iets waar hij niet aan gewend is. Hij is een dromertje en kijkt ontzettend op tegen zijn vader. Wanneer hij ouder wordt, begint Joachim te begrijpen dat niet alles is zoals hij denkt dat het is.

Het verhaal van Joachim is uniek; hoe bestaat het om op te groeien midden tussen uiteenlopende psychiatrische patiënten van jouw leeftijd? Het boek begint wanneer Joachim erg jong is en hij zijn dagelijkse leven met zijn ouders en zijn twee broers  er uit ziet. Het verhaal wordt in korte anekdotes verteld en zorgt voor een kijkje in een niet alleen bijzondere wereld, maar ook een bijzondere familie.

Joachim is een kleine driftkikker met een behoorlijke dosis fantasie. In de eerste hoofdstukken wordt dit de lezer al snel duidelijk gemaakt. Meyerhoff beschrijft in het eerste gedeelte van het boek de wereld die hij als kind heeft ervaren. De lezer leest hoe Joachim opgroeit en daarbij ook zijn kijk op de wereld verschuift. Voor de kleine Joachim is  zijn vader zijn grote held, maar naarmate hij ouder wordt krijgt hij meer inzicht in het karakter van zijn vader en ziet de duidelijk rolverdeling tussen zijn vader en moeder hoe het in de werkelijkheid is. Dan pas wordt ook duidelijk dat de wereld waarin Joachim in leeft niet de wereld waarvan hij dacht dat het was.

Wat ik een beetje miste in het boek was het doel van het verhaal; ik had het gevoel dat de verschillende anekdotes losse flodders waren zonder ergens naar toe, een ontknoping of een passend slot, te werken. Ongeveer halverwege het boek  raakte ik dat gevoel een beetje kwijt, dat is ook het moment dat Joachim ouder is en een meer realistische kijk op de wereld heeft gecreëerd.

Ik heb erg genoten van het boek, zeker vanaf het tweede deel van het verhaal. De schrijfstijl van Meyerhoff is plezierig; kort en bondig zonder te vervelen. Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest ontroert, vermaakt maar bovenal doet het je verbazen.

Tip! Alle deelnemende bloggers aan de WPG blogtour kun je hier terugvinden