Hendrik Groen is oud, (83 1/4 jaar), maar jong van geest en zeker niet van plan zich eronder te laten krijgen. Hij begint een dagboek bij te houden en vertelt in geuren en kleuren hoe het leven er in een bejaardentehuis aan toe gaat.
In het bejaardentehuis zitten natuurlijk de notoire zeikerds, maar ook goede vrienden zoals bijvoorbeeld Evert. Een oude man die wel erg graag van een borreltje houdt, maar ook het hart op de tong heeft. Hij laat geen moment onbenut om mensen op de kast te jagen.
De afgunst was groot. Evert en ik hebben gisteren met klaverjassen de tweede prijs gewonnen: één peper-en-zoutstel met zijn tweeën. Evert stelde voor om bij toerbeurt het peperpotje of het zoutvaatje in bezit te hebben en dan wekelijks, tijdens de koffie, te ruilen ten overstaan van jaloerse klaverjasfanaten. Dat gaat me wat te ver.
Maar gelukkig komt hij ook hilarisch uit de hoek als het om hem zelf gaat:
‘Ik heb veel in te halen,’ zei Evert ‘want ik ben dertig jaar getrouwd geweest met een hele lieve vrouw maar ze was zo koud als een diepvrieskist en zo droog als een beschuitje’.
Evert en Hendrik richten samen met een aantal niet-zeurende bejaarden een heus clubje op. De Omanido (Oud-maar-niet-dood) gaat geregeld op stap. Om de beurten wordt er een verrassende dag verzorgd tot ergernis en jaloezie van de andere bewoners. Het ene uitje is nog gezelliger dan het andere en de alcohol vloeit, tot vreugde van Evert, rijkelijk. Voor de leden is geen uitdaging te groot, zo leren ze elkaar informatie te zoeken en vinden via google en gaan ze golfen.
Het leven in een bejaardentehuis kent naast vrolijke momenten natuurlijk ook droevige momenten. Hoe zou je je bijvoorbeeld voelen als je te horen krijgt dat je alzheimer hebt? Ook de leden van de Omanido-club krijgen met droevige gebeurtenissen te maken. Het is mooi om te zien hoe zij elkaar letterlijk en figuurlijk op de been proberen te houden. Het geeft aan hoe sterk vriendschap kan zijn, ook al kennen ze elkaar nog geen jaren. Oud schijn schept wellicht een band. Een band voor het korte leven wat zij nog voor zich hebben.
Naast de regionale ontwikkelingen, zoals de komende verbouwing in het tehuis, laat Hendrik ook wereldnieuws de revue passeren. Het is bijzonder om te lezen hoe daar door de oudere generatie op gereageerd wordt. Henk Krol blijkt bijvoorbeeld regelmatig onderwerp van gesprek te zijn tijdens de koffie.
Ik heb het prachtig dagboek van Hendrik Groen met een grote lach en een brok in mijn keel gelezen. Ik hoop dat ik, als ik zo oud mag worden, net zo in het leven sta als hij.
Dit lijkt mij een ontroerend boek wat zeker zal zorgen voor een lach en een traan. Ik ben vrijwilligster in een bejaardentehuis en mij lijkt dit boek echt uit het leven gegrepen!
Het is echt een aanrader en waarschijnlijk ook wel een beetje herkenbaar voor jou. Zo bijzonder om te lezen hoe jong Hendrik en zijn vrienden nog van geest zijn.
Wat een prachtige recensie! Mooi om te zien dat het boek zo’n fijne indruk achterliet. Ik vond dit ook een van de betere boeken die ik dit jaar las.
Dank je Tessa! Je kunt onmogelijk geen fan worden van Hendrik! Wat een geweldige man ;-)
Evert is echt hilarisch, je zou er maar naast wonen, haha..